U starszych dzieci, przyczyny wybudzania się w nocy mogą mieć nieco inne podłoże i natężenie. Kilkulatek, który wiele razy budzi się w nocy, do tego płacze i krzyczy może mieć objawy lękowe wynikające np. z sytuacji o silnym nacechowaniu emocjonalnym, z nagłych zmian w codziennym funkcjonowaniu np. adaptacja w żłobku /przedszkolu.
Płacz niemowlęcia może zmniejszyć do minimum! Warunek? Pilnuj, żeby dziecko nie musiało zmagać się z tymi 7 rzeczami. Naprawdę są ponad jego siły! Każde niemowlę jest inne. Jedno reaguje płaczem na byle drobiazg, inne dobrze znosi nawet spore niewygody. Jednak niezależnie od indywidualnej wrażliwości dzieci są rzeczy, których nie cierpią wszystkie niemowlęta. I często mają rację, bo niektóre z nich są nie tylko uciążliwe, ale także szkodliwe. 1. Nadmiar opiekunów Niemowlę potrzebuje bliskości i poczucia bezpieczeństwa. Jeśli zajmuje się nim zbyt dużo ludzi, może się czuć niczyje. Psychologowie uważają, że małemu dziecku potrzebny jest stały „obiekt przywiązania”. Mogą go zastępować inne osoby, ale w przypadku najmłodszych raczej nie więcej niż dwie. 2. Chaos W chaosie trudno funkcjonować nawet dorosłym. Brak stałego rytmu dnia jeszcze mocniej daje się we znaki najmłodszym. Choć noworodek i młodsze niemowlę przesypia sporą część doby, nie budzi się jak popadnie, żyje we własnym rytmie. Pory snu przeplatają się z okresami aktywności według w miarę stałego wzorca. Uporządkowany tryb życia nie tylko daje poczucie bezpieczeństwa, ale także sprawia, że maluch szybciej zaczyna się orientować w tym, co go dotyczy („Aha, wykąpałem się, więc teraz pójdę spać”). Sprawdź: Najlepsze zabawy rozwijające dla niemowląt. 3. Hałas Ryczący telewizor, łomot techno, nieustający remont za ścianą – takie dźwięki mogą doprowadzić do szału nawet dorosłego. Maluszka, który nie zna ich źródła i nie potrafi zatkać sobie uszu, nie tylko męczą, ale także przerażają. W dodatku notoryczny hałas może nawet trwale uszkodzić słuch dziecka! Nie daj się jednak zwariować. Zwykłe domowe odgłosy nie przeszkadzają maluchom. Szum wody, odgłosy wirującej pralki, warkot odkurzacza itp. mogą wręcz działać na nie uspokajająco. Nawet jeśli maluszek śpi, nie musisz chodzić po domu na palcach, zwłaszcza w ciągu dnia. Docierające do niego dźwięki sprawiają, że szybciej zaczyna odróżniać dzień od nocy. 4. Nuda Niemowlęta płaczą nie tylko z głodu albo z powodu mokrej pieluchy. Czasem robią to dlatego, że po prostu się nudzą. Dziecko, które często pozostawia się samemu sobie, ma mniejsze możliwości rozwoju i słabszą motywację do działania. Brak bodźców może opóźnić jego rozwój, a w skrajnych przypadkach wręcz go zatrzymać (np. maluch, do którego bardzo mało się mówi, będzie miał większe trudności z nauką mówienia). Dla niemowlęcia wszystko jest nowe, dlatego nie trzeba mu organizować jakichś superzajęć. Najciekawszą (poza jedzeniem i przytulaniem się do mamy) rozrywką bobasa jest kontakt z opiekunami: patrzenie na nich, słuchanie ich głosu, „rozmowy” podczas przewijania, zabawa, wspólne poznawanie najbliższego otoczenia. 5. Nadmiar bodźców Nad łóżeczkiem obraca się karuzela, wokół pełno zabawek, w tle słychać kołysanki po angielsku (żeby dziecko osłuchało się z obcym językiem), tabuny gości, którzy szczebioczą, biorą na ręce, dają do potrzymania palec. A do tego masaż, basen dla niemowląt, wizyta w supermarkecie.... Uff, sporo tego, jak na jedną, maleńką istotkę. Dzieci lubią, gdy wokół nich sporo się dzieje, jednak źle znoszą przesadę. Koncentrują się na krótko i nie potrafią zajmować się kilkoma rzeczami naraz. Atakowane zbyt dużą ilością bodźców reagują płaczem, czasem kolką, ze zmęczenia nie mogą zasnąć. Dlatego nie funduj niemowlęciu zbyt wielu atrakcji naraz. Nie zasypuj malucha zabawkami. Pamiętaj także, że nawet ulubione zajęcia, np. rozmowa z kimś bliskim, mogą znużyć maluszka. Dlatego gdy widzisz, że dziecko odwraca głowę albo zamyka oczy, pozwól mu odpocząć. 6. Niewygodne ubranka Machanie rączkami, wkładanie stópek do buzi itp. to bardzo ważne ćwiczenia – w ten sposób maluszek trenuje wszystkie mięśnie i pracuje nad koordynacją ruchową. Jednak bardzo ciężko to wszystko robić, gdy łaskoczą falbanki, spodenki są zbyt sztywne, a w talię wpija się gumka. Przykrótkie śpioszki to nie tylko dyskomfort dla dzidziusia. Wprawdzie nie spowodują wykoślawienia się stópek, ale noszone zbyt często mogą utrwalić ewentualne nieprawidłowości w ich budowie. Zobacz, jakie ubranka wybierać dla niemowląt. 7. Napięta atmosfera w domu Zarwane noce, brak wprawy w opiece nad bobasem, a do tego lęk, czy na pewno wszystko z dzieckiem w porządku – masz wrażenie, że niełatwo być mamą. Mimo to staraj się zachować spokój. Bo kiedy ty będziesz spokojna, maluch także taki będzie. Dzieci doskonale wyczuwają napięcie innych. Źle znoszą towarzyszące zniecierpliwieniu gwałtowne ruchy, podniesione głosy. Mogą reagować lękiem, kolką, marudzeniem. I same stają się nerwowe. Dotyczy to zwłaszcza niemowląt, które są bardziej pobudliwe. Te najbardziej płaczliwe i najbardziej absorbujące potrzebują najwięcej ciepła, spokoju i harmonii. Dlatego nie staraj się być ideałem, pozwól sobie na błędy i odpoczywaj. Beata Turska Poznaj 8 szkodliwych rad, których młode mamy nie powinny słuchać Beata Turska
Lepiej uważnie poobserwować niemowlę i skonsultować się z lekarzem, starając sie samodzielnie nie stawiać diagnozy. Oto 20 objawów, ktore mają prawo was zaniepokoić. Kiedy niemowlę nie patrzy na nas, nie uśmiecha się po pierwszych 12 tygodniach życia, słabo reaguje na dźwięki – może to świadczyć o nieprawidłowościach w Usłyszałam to już kilkakrotnie, odkąd zostałam mamą, a nie minęły jeszcze trzy miesiące. „Nie bierz go tak często na ręce, bo go rozpieścisz”, „on cię tylko tak tym płaczem szantażuje”, „a nie boisz się spać z dzieckiem? Potem trudno go będzie odzwyczaić!”. Są matki, które nie czują potrzeby spania z dzieckiem, częstego noszenia go na rękach i kołysania. Nie mają problemu z tym, żeby do dziecka w nocy wstawać na każde karmienie albo po prostu ich dziecko śpi „jak niemowlę” i wstawać do niego nie muszą. Ja nie jestem jedną z tych matek. Ja mam obłęd w oczach, gdy widzę moje dziecko takie piękne i malutkie. :) Mam ochotę ciągle je tulić, kołysać i spać z nim na brzuchu. Ale to ja. I ponieważ życie mnie nauczyło, że nie wszyscy jesteśmy tacy sami – a mózg podpowiada, że nie zawsze moja droga jest tą jedyną właściwą drogą – w ogóle nie czuję potrzeby przekonywania tych pierwszych matek, że powinny robić inaczej. Wcale nie powinny. Jeśli nie chcą spać z dzieckiem, niech nie śpią. Ja też raz na jakiś czas bym chętnie dziecko komuś podrzuciła, żeby się wyspać, ale no cóż… Piszę o tym wszystkim na wstępie po to, żeby nie było żadnych wątpliwości: to Twoja sprawa i Twój wybór, jak blisko siebie chcesz mieć swoje dziecko. Nie jesteś gorszą ani lepszą matką tylko dlatego, że śpisz lub nie śpisz z dzieckiem albo tylko dlatego, że masz dość kołysania i noszenia na rękach. Ten artykuł nie jest po to, żeby kogoś krytykować. Ten artykuł jest po to, żeby zburzyć jeden, ale cholernie kłamliwy i niszczycielski mit, jaki panuje w kwestii spania z dzieckiem i noszenia go na rękach. I niezależnie od tego, jak sobie postanowisz, warto, żebyś najpierw wiedziała, o co chodzi z tym „nie przyzwyczajaniem dziecka do spania z mamą” oraz z „nie rozpieszczaniem dziecka noszeniem na rękach”, zanim postąpisz wbrew swojemu instynktowi albo skrytykujesz inną matkę. Otóż jest jeden sposób na przyzwyczajenie dziecka do noszenia: trzeba poczekać, aż dziecko będzie miało 20 lat i nie będzie chciało, żeby mama nosiła go na uczelnię. Wtedy różnymi metodami można je jednak do tego noszenia przyzwyczajać. Noworodka nie można przyzwyczaić do noszenia, bo to by było jak wyłowić z morza rybę i przyzwyczajać ją do wody. Noworodek jedyne co zna, to noszenie, kołysanie i spanie z mamą. On już jest do tego przyzwyczajony, bo nigdy nie miał inaczej. I nie dość, że życie płodowe go tego nauczyło, to jeszcze ma to zapisane w genach, bo jest z gatunku homo sapiens – a więc należy do noszeniaków – zwierząt, które przez początkową fazę życia, gdy są jeszcze niezdolne do samodzielnego poruszania się, odżywiania i wypróżniania, są noszone przez dorosłych członków stada. Jak mówi dr biologii Evelin Kirkilionis w świetnym wywiadzie dla Polityki: Niemowlę przychodzi na świat z programem stworzonym dla swojego gatunku więcej niż 4 czy 5 mln lat temu – bo tyle czasu upłynęło, odkąd przestaliśmy być koczownikami i zmieniliśmy tryb życia. Kilka milionów lat to jednak za mało, aby w naszych zapisach genetycznych mogły się dokonać jakieś większe zmiany. Genetycznie wciąż jesteśmy tamtymi koczownikami, a pozostawione w osobnym miejscu dziecko musi zawalczyć krzykiem, by ktoś zabrał je ze sobą, tak jakby walczyło o życie. Gdy spojrzeć na to w ten sposób, łatwo zrozumieć, że bez tej fizycznej bliskości, bez objęcia, ciepła ludzkiego ciała, dźwięku głosu, bicia serca i kojarzonego z przemieszczaniem się kołysania dziecko po prostu odczuwa lęk, którego samo nie rozumie, ale który jest. Tak samo, jak my boimy się często panicznie pająków, wysokości lub ciasnych przestrzeni. Nie umiemy nad tym lękiem zapanować – i dziecko też zapanować nad swoim nie umie. Cały proces wychowywania dziecka jest właśnie ODUCZANIEM noszenia, kołysania i spania z rodzicem. Ten proces w efekcie ma doprowadzić do samodzielności, więc musi nastąpić, ale pamiętajmy, że punktem zerowym nie jest dziecko do tego nieprzyzwyczajone, ale wręcz przeciwnie – potrzebujące tego tak samo, jak potrzebuję jedzenia lub snu. Tak musimy w końcu doprowadzić do tego, by dziecko spało samo i nie płakało za każdym razem, gdy od niego odchodzimy, ale to nie nastąpi z dnia na dzień i trudno wymagać od noworodka, żeby przebył tę drogę w kilka dni lub nawet miesięcy. Ja noszę, kołyszę, tulę i śpię z dzieckiem. Oprócz tego oboje z Sebą chustujemy Conana, bo to najwygodniejszy i najzdrowszy sposób na noszenie dziecka. Obie ręce wolne, mały błyskawicznie zasypia, można spacerować do woli. Gdy będzie za ciężki i zbyt ruchliwy na chustę, to powoli ją odłożymy. Rodzice, którzy twierdzą, że twardo nie pozwalali niemowlakowi spać ze sobą i „wystarczyło przetrzymać miesiąc problemów, żeby się nauczyło” w istocie przeprowadzili mu szybki kurs dorastania. Bo dziecko samo w końcu przestaje spać z rodzicem i samo przestanie chcieć się przytulać. Nawet nie musimy do tego dążyć. To nastąpi naturalnie. Spotkaliście kiedyś nastolatka, który by jeszcze potrzebował kołysania i spania z mamą? I nie mówię o sporadycznej chęci przytulenia się, bo się boi koszmarów. Tak to nawet ja mam czasem :) Rozumiem, że nie każdy chce czekać do na przykład szóstego roku życia, ale nie ma też co się spieszyć i odzwyczajać dziecko w pierwszym roku. A jeśli już – to powoli, stopniowo, w miarę jak naturalna ciekawość świata i budowana właśnie pewność siebie niemowlaka ułatwi nam tę drogę. Każda nauka na zasadzie „twardo nie pozwalamy” musi być okupiona morzem łez, krzykiem i stresem zarówno dziecka jak i rodzica. Są inne rzeczy, do których warto „nie przyzwyczajać” dziecka. Jest tego sporo: od totalnej ciszy do zasypiania, przez słodzone napoje aż do braku obowiązków domowych. Ale noszenie na rękach nie jest jedną z nich. Tego można tylko odzwyczaić. Od Was zależy, jak szybko. :)
Między 7. a 10. miesiącem życia maluch śpi około 11- 15 godzin na dobę. Znaczna część snu, czyli od 5 do 10 godzin, przypada na godziny nocne. Okres czuwania pomiędzy snem wynosi 2-3 godziny. U niemowląt w tym wieku uaktywnia się lęk separacyjny.
Czasem maluch chętniej napije się z łyżeczki, więc i tym sposobem można go poić. Jeżeli problem ma podłoże smakowe i dziecku nie odpowiada po prostu to, co dostaje do picia – warto poszukać alternatywy. Podstawą jest niesłodzenie napojów, by dziecka nie przyzwyczajać do słodkiego smaku. Jeśli nauczy się pić niesłodkie
Prosty fakt, że dziecko ciągle chce być noszone na rękach, może być stresujący dla wielu matek. Jednak maluchy wymagają Twojej uwagi, aby mogły czuć się chronione i kochane. Więc nie denerwuj się, noszenie na rękach to nie jedyna alternatywa, a przekonasz się o tym w dalszej części artykułu.
A kiedy spróbujesz położyć je do docelowego miejsca snu, prawdopodobnie obudzi się lub jego sen będzie niespokojny. Dzieje się tak dlatego, że w Twoich ramionach kołysane czy noszone na rękach dziecko czuje się bardziej komfortowo, niż leżąc w bezruchu w łóżeczku.Jeden z moich ostatnich wpisów dotyczących noszenia dziecka wzbudził naprawdę spore zainteresowanie. Opisywałam w nim 7 powodów, dla których nie noszę dziecka pionowo, przodem do siebie: Jeśli jeszcze nie czytaliście tego wpisu, zapraszam tutaj: >>>ZOBACZ>ZOBACZRobiłam tak: sadzałam go do leżaczka, włączałam bajkę, śpiewałam, cudowałam i jakoś to szło :-) 4 miesięczne dziecko to naprawdę maluszek i nie było łatwo ale nauczył się, teraz
Niemowlę jest też bardziej świadome zapachów, dotyku oraz dźwięków, co może niekiedy budzić jego niepokój. 2 . miesiąc życia dziecka i pierwszy skok rozwojowy skutkuje umiejętnością skupiania wzroku na obiektach znajdujących się w bliskiej odległości, np. twarzy pochylonego nad nim rodzica.
.
