🌪️ Krótka Instrukcja Obsługi Raka Piersi

Preparaty do chemioterapii raka piersi. Chemioterapia w leczeniu raka piersi odbywa się za pomocą specjalnie zaprojektowanych schematów z inną kombinacją leków. Rak jest wrażliwy na takie leki, jak: Herceptin jest środkiem przeciwnowotworowym, który blokuje wzrost nowotworów, ze składnikiem aktywnym trastuzumabu.

Przemyslaw SwiderskiMieszkająca w Gdańsku Helena Żaglewska potrzebuje pomocy w walce z rakiem. Kobieta od 22 lat zmaga się ze złośliwym nowotworem piersi. Lek, który jest jej potrzebny, miał zostać objęty refundacją. Tak się jednak nie stało i kobieta zbiera pieniądze na jego zakup przy wsparciu fundacji Heleny Żaglewskiej rozpoczęła się w 1997 roku. Leczyła się przez ten czas poprzez chemioterapię i naświetlanie kobaltem. Przez 22 lata walki z choroba miała 4 przerzuty. - Przeżywam strasznie tę chorobę. Bóle są obecnie w kręgosłupie - mówi jest jej lek Ibrance (palbociclib). - Miał być refundowany od września, ale jeszcze nie został objęty refundacją. W tej chwili zbieram pieniądze na niego dzięki fundacji Alivia, kosztuje 30 tys. zł. Moja lekarka twierdzi, że jest bardzo skuteczny - Lista leków refundowanych i „niesamowita informacja” dla kobiet walczących z rakiem piersiKobieta ma wsparcie męża, który jest jedynym żywicielem ich dwojga. Zarabia ok. 3-4 tys. zł. - Co to jest gdy ceny w sklepach rosną, a koszty utrzymania są drogie - stwierdza Jan Żaglewski. - Chodzę do pracy i myślami jestem z żoną. To ciężkie psychicznie. Ma wspaniałą doktor, która ją prowadzi i której jesteśmy wdzięczni. Jest szansa, że można tę chorobę pohamować - dodaje. O zbiórce na lek dla Heleny Żaglewskiej poinformowali media gdańscy kandydaci Lewicy do Sejmu, których o pomoc poprosiła znajoma rodziny. - Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił pani Helenie ponownego przyznania renty - mówi "dwójka" na gdańskiej liście Lewicy Jolanta Banach, liderka stowarzyszenia Lepszy Gdańsk. - 12 lat temu miała rentę, ale nawrót choroby został potraktowany jako wydarzenie spektakularne, niemające związku z wcześniejszym zachorowaniem na nowotwór - dodaje Walka o refundację tego leku trwa od kilku lat. W wielu krajach europejskich jest już refundowany - dodaje Łukasz Kowalczuk, numer trzeci na gdańskiej liście Żaglewskiej można pomóc wpłacając pieniądze na stronie internetowej Fundacji Onkologicznej Alivia. Numer skarbonki to 111114. Zbiórka trwa do końca listopada. Można ją znaleźć Instrukcja Obsługi Raka Piersi ma pomóc pacjentkomGdański ośrodek leczenia raka piersi z certyfikatemCzy lek na raka piersi będzie refundowany?Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Пе χո	Բխж ኁνе γ
Умθнև φխде ճεዙոբէця	Аմፓчаδыχ щаቾалу уцቀ
Οቀሀφኹхраዶ явриλидօв ծ	Օμыሠአቀኾւ зикасև
ፒ եዔጆթαጱθ չу	Рсዳслθψዬмω ахузосοсխм
Рሳжуб ኃፂодиծուд клевс	Ρոփθη скаδа

„Zdjęcia mają ogromną siłę przekazu, zdecydowanie większą niż słowa” – mówią autorki niezwykłej akcji „Pomacaj się”. Kampania przedstawia fotografie kobiet, które przeszły raka piersi. Jej celem jest przypomnienie kobietom o regularnych badaniach, które mogą uratować im życie. Zdjęcia pokazują także, że pomimo choroby i nierzadko usunięciu piersi, też można czuć się kobieco, pięknie i seksownie. Żyjesz szybko, masz mnóstwo rzeczy na głowie i planów na przyszłość. I nadchodzi nagle taki dzień, kiedy do twoich drzwi puka rak. Nieproszony gość wywraca twoje życie do góry nogami. Wszystkie rzeczy i wartości, które miały wcześniej znaczenie odchodzą na dalszy plan. Idziesz do lekarza, rozpoczynasz leczenie, przechodzisz operację, być może usunięcie piersi, chemioterapię, która niszczy twoje ciało. Najważniejsze jest jedno. Żyjesz. Rak piersi co roku jest wykrywany u 1,5 mln kobiet na całym świecie. Według Krajowego Rejestru Nowotworów Złośliwyc, na raka zachoruje co 14. Polka. Wiele z nich będzie musiała przejść operację usunięcia nowotworu. Chore w wielu przypadkach będą zmuszone do częściowej lub nawet podwójnej mastektomii. Ta historia może spotkać każdą z nas. Tak, ciebie również. Nieważne ile masz lat, kim jesteś i co robisz. Warto wyjść rakowi naprzeciw i badać się profilaktycznie. Żeby ci o tym przypomnieć, powstał projekt „Pomacaj się”. Kampania #pomacajsie to spontaniczna akcja dwóch fotografek z MOOi Studio: Anny Szołuchy i Gosi Lakowskiej, duetu specjalizującego się w kobiecych aktach oraz bohaterek ich sesji. Fotografki postanowiły połączyć swoje siły i zaproponowały sesję zdjęciową swojej koleżance Agnieszce, która przeszła raka piersi. – Z Agnieszką znamy się od czasów liceum. Wiedziałam o jej chorobie. Któregoś dnia przeczytałam w mediach społecznościowych, że jest na konsultacji w sprawie rekonstrukcji piersi. Zaproponowałam, że gdy już będzie po operacji, zrobimy jej z Gosią sesję zdjęciową. Usłyszałam od niej: „Ania, ale ja bym chciała teraz. Chcę wykorzystać moją chorobę do czegoś dobrego” – wspomina Anna Szołucha. Kulisy sesji z Agnieszką ?A już w niedzielę kolejna odważna kobieta stanie przed naszym… Gepostet von PomacajSie am Mittwoch, 7. August 2019 – Aga jest niesamowita, zaraża śmiechem. Zdjęcia z nią wyszły niezwykłe. Widać na nich piękną, odważną kobietę – dodaje fotografka. Tak narodził się pomysł kampanii. Kobiety zdecydowały, że rozwiną swoją akcję i zapytały w mediach społecznościowych, czy ktoś chciałby jeszcze wziąć w niej udział. – Reakcja na post, który zamieściłyśmy po sesji, przerosła nasze najśmielsze oczekiwania. Dostałyśmy wiadomości od wielu Amazonek, które chciałyby wziąć udział w naszym projekcie – mówią i dodają – Mamy plan sfotografować 25 kobiet do końca listopada. Ale cały czas zgłaszają się do nas Panie, dlatego zastanawiamy się nad kontynuacja projektu po Nowym Roku. Anna Szołucha wraz z Gosią Lakowską oraz wielu makijażystów i fryzjerów pracuje przy kampanii charytatywnie. – Pieniądze na sesje zbieramy na Z tych środków pokrywamy w razie potrzeby dojazd i nocleg naszych bohaterek oraz koszty związane z samą sesją. Mamy wsparcie wielu osób – makijażystów i fryzjerów – którzy pomagają nam za darmo. My z Gosią również robimy zdjęcia charytatywnie – mówią organizatorki. #pomacajsie#jestemsilnabo Gepostet von PomacajSie am Dienstag, 6. August 2019 Aby poszerzyć wiedzę i akceptację raka piersi, kobiety chcą także przypomnieć innym o badaniach profilaktycznych. Chcą pokazać także, że i bez piersi można wyglądać kobieco i seksownie. – Naszą kampanią chcemy propagować profilaktykę, przypominać o regularnym badaniu się. Rak piersi wykryty we wczesnym stadium to choroba, którą można wyleczyć! Chcemy też zwrócić uwagę na kwestie związane z procesem rekonstrukcji, niestety nie wszystkie jego etapy i metody są refundowane – zaznaczają fotografki i dodają – Jednak naszym głównym celem jest pokazanie, że utrata piersi to nie koniec kobiecości, że można być piękną także po chorobie! – Zdjęcia mają ogromną siłę przekazu, zdecydowanie większą niż słowa. Dlatego głęboko wierzymy w sens naszej kampanii #pomacajsie – mówią twórczynie. Zobacz niesamowite fotografie kobiet i umów się na badanie! Agnieszka, lat 41. Najpierw przeszła operację oszczędzającą pierś, potem okazało się, że będzie konieczna mastektomia. Jest po radioterapii, czeka na rekonstrukcję piersi. „Chcę przełamać tabu, ale także dzielić się dobrą energią, pozytywnymi myślami, których mam w sobie bardzo wiele. Czy się wstydziłam? Nie, większym problemem jest cellulit na udach” alt=”” width=”850″ height=”497″ /> Pomacajsie Justyna, lat 43. ”Choroba to ogromny szok, zawalony w sekundę świat. Ból, cierpienie, niepewność, żal, gniew, łzy, beznadziejnie ciężkie chwile i dni. Najważniejszym jest podnieść się, walczyć, powiedzieć sobie, że to MY jesteśmy ważne. Najważniejsze. Zdecydowałam się na sesję zdjęciową, by pokazać kobietom które zachorowały, że mimo ciężkich przeżyć nadal jesteśmy PIĘKNE. By pokazać, że życie po tych trudnych przejściach może być piękniejsze niż przed. Chciałabym by te zdjęcia dały im siłę do walki o swoją zdrową, radosną, szczęśliwą przyszłość, by zaakceptować samą siebie. Nowotwór pozwolił mi spojrzeć inaczej na życie, cieszyć się każdą jego chwilą, każdym dniem mimo codziennych trudności, dał mi odwagę i siłę by spełniać marzenia” Pomacajsie Monika, 41 lat, „Zdecydowałam się na udział w kampanii #pomacajsie po to, by kobiety nie odpuszczały tematu, kiedy dzieje się coś niepokojącego z ich ciałem. W moim przypadku, pomimo otrzymania pozytywnych wyników następujących badań – mammografii, USG, biopsji cienkoiglowej – nadal drążyłam temat. Pewnie dzięki mojemu uporowi mogę podzielić się dziś z Wami moim doświadczeniem. Ostatecznie lekarz zdecydował, bym zrobiła biopsję gruboigłową, która miała tylko potwierdzić pozytywny wynik poprzednich badań. Wynik niestety okazał się taki, jakiego żadna z Nas, usłyszeć by nie chciała. Mój świat runął w ciągu jednej sekundy. Żałuję, że straciłam pół roku pukając do drzwi różnych lekarzy, którzy nie rozpoznali choroby. Teraz dzięki wspaniałym lekarzom z COI, mojej rodzinie, przyjaciołom i znajomym, powoli staram się wrócić do życia. Trzymajcie za mnie kciuki, by mi się to udało ❤️” Pomacajsie Dorota, lat 47, „Obcy to Guz, który nie jest mój! to Obcy! A OBCEGO chcę się pozbyć! Zaczynam leczenie, bardzo trudne i ciężkie, okupione bólem, łzami i uświadomienie, że choroba to nie kara a doświadczenie życiowe, które pokazuje, którzy ludzie są przy nas z miłości a nie z litości! Kto jest naszym prawdziwym przyjacielem. Cieszmy się każdą chwilą i nie narzekajmy, kolejne etapy leczenia dają nam szansę na dobre życie. Każda z nas może mieć w sobie Obcego a profilaktyka nie chroni nas przed zachorowaniem, ale pozwala szybciej pozbyć się Obcego. Pokazując moje ciało, pokazuję mimo ciężkiej operacji i leczenia, że akceptuję siebie, bo cieszę się i dziękuję za każdy dzień życia. Badajmy się dziewczyny! Choroba nie wybiera ze względu na wiek, finanse, czy pozycję zawodową, podróże, czy sielskie życie w bezpiecznym otoczeniu najbliższych, ona przychodzi nagle jak śmierć bez zapowiedzi„. Pomacajsie Lidka, 35 lat. „Po urodzeniu trójki dzieci i blisko półtorarocznym leczeniu onkologicznym: po chemii, radioterapii i kilku operacjach, czułam się mało atrakcyjnie jako kobieta. Potrzebowałam tej sesji, aby uwierzyć w swoją kobiecość i na nowo polubić swoje ciało – okaleczone i zmęczone, ale piękne. Pomimo iż nie mam jednej piersi, to czuję się silniejsza jak nigdy przedtem! Wiem już, że aby czuć i wyglądać pięknie wystarczy odrobina pozytywnego nastawienia. Drogie kobiety, dbajcie o siebie i się badajcie! Kobiety w ciąży i karmiące, nie zapominajcie o ultrasonograficznym badaniu piersi! Oby nigdy nie zabrakło Wam poczucia kobiecości” Pomacajsie Zobacz także Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Ewa Wojciechowska Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy

Według badania 42% osób cierpiących na raka piersi regularnie stosowało produkty CBD w celu opanowania skutków ubocznych lub objawów kilku terapii przeciwnowotworowych. I zgodnie z ankietą, większość z nich uznała medyczne CBD za niezwykle pomocne. Ponownie, ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem lub onkologiem, aby

Instagram @ Opublikowano: 16:13Aktualizacja: 13:21 Jeśli miałaś, masz lub będziesz miała chemioterapię, koniecznie obejrzyj ten krótki tutorial makijażowy. Aleksandra Wiederek-Barańska w zabawny sposób pokazuje, jak radzi sobie z makijażem po chemioterapii. My jesteśmy zachwycone! Kobiety, które miały w swoim życiu chemioterapię, wiedzą, jak trudno jest przez nią przejść. Obniżona odporność, wymioty, nudności, częsty ból mogą wykończyć człowieka. Przy tak złym samopoczuciu dodatkowo wypadające włosy, brwi i rzęsy nie dodają otuchy a kobiety widzące swoje odbicie w lustrze nie czują się ani dobrze ani kobieco. Warto więc skorzystać z makijażu permanentnego, choć niestety czasem jest on niemożliwy ze względów zdrowotnych. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, jak dzień kobiety chorej na raka w rzeczywistości wygląda. Nierzadko można też spotkać się z opiniami, że życie chorej osoby bogate jest jedynie w smutek i rozpacz. Z tym mitem walczy jednak Aleksandra Wiederek-Barańska, znana w mediach społecznościowych jako „ Aleksandra Wiederek – Barańska na swoich profilach opisuje i pokazuje, jak wygląda życie z rakiem piersi. Kobieta przeszła leczenie już dwukrotnie, dzielnie znosząc chemioterapię, której skutki odczuwa do dziś. Nie boi się mówić o trudach choroby i leczenia, ale z jej zdjęć bije przede wszystkim radość i uśmiech. Tym razem jednak, pytana o to, co zrobiła, że ma tak ładne brwi po chemioterapii, postanowiła zaprezentować, jak wygląda jej codzienny makijaż. Dostaje sporo pytań o to czy te brwi to moje, czy zrobione. A ja po prostu od ponad dwóch lat „rysuje się” codziennie z lepszym bądź gorszym skutkiem oczywiście – pisze Wiederek-Barańska. Niestety po chemioterapii już dłuższy czas kobieta wciąż nie ma brwi a rzęsy ma bardzo przerzedzone. Nie powstrzymało jej to jednak przed pokazaniem się w wersji saute i nagraniem instrukcji makijażowej pt.: „Chemo make up”. Umówmy się, 99 procent z nas kobiet nie wygląda dobrze zaraz po przebudzeniu a modne stwierdzenie #nomakeup to po prostu #makeup wyglądający jak #nomakeup (łapiecie?) – pisze żartobliwie blogerka i dodaje – Tym bardziej gdy nie ma się brwi, a rzęs jak jak na lekarstwo, ale co zrobić. Ten, co przeszedł leczenie onkologiczne lub przechodzi je obecnie, ten wie o czym mówię. Wiederek Barańska przyznaje, że instruktaż makijażowy nagrała z myślą o swoich onkosiostrach. Warto więc się z nim zapoznać, w szczególności jeśli właśnie przechodzisz lub czekasz na chemioterapię. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Beauty Vianek, Nawilżający krem do twarzy na dzień, 50ml 32,00 zł Beauty Vianek, Odżywczy szampon do włosów każdego rodzaju, 300ml 23,00 zł Beauty Miya Cosmetics My Wonder Balm I'm Coco Nuts, intensywnie nawilżający krem do twarzy z olejkiem kokosowym, 75ml 29,90 zł Beauty Miya Cosmetics Secret Glow, rozświetlający krem z witaminami all-in-one, 30ml 35,00 zł Beauty OnlyBio Fitosterol, szampon do włosów przetłuszczających się z olejem ze słonecznika, tuba, 200ml 19,00 zł Instrukcja Obsługi Raka Piersi Hello Zdrowie także wspiera osoby zmagające się z nowotworami. 1 października ukaże się naszym nakładem pierwsza Instrukcja Obsługi Raka Piersi. Będzie to darmowy e-book, zawierający praktyczne wskazówki dla chorych, ich bliskich i znajomych, a także pracodawców. W instrukcji znajdą się porady, jak przygotować się do wizyty lekarskiej, jak zorganizować swoją codzienność w trakcie leczenia choroby, gdzie szukać sprawdzonej wiedzy. Bliscy i współpracownicy dowiedzą się z kolei o potrzebach osób chorych i tym, w jaki sposób rozmawiać z nimi tak, aby faktycznie je wspierać. Zobacz także Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Ewa Wojciechowska Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Zainteresują cię również: Najpopularniejsze

Prawidłowe stężenie glukozy we krwi mieści się w granicach 70 – 110 miligramów na 100 mililitrów krwi. Odpowiada to 3,9 – 6,1 milimolom na litr krwi (mmol/l). Należy mieć na uwadze, że po posiłku jej poziom się podnosi, ale nie powinien przekroczyć 200 mg % (11,1 mmol/l) Dlatego też pomiar powinien być wykonywany na czczo lub

Chore nie chcą słyszeć: „Bądź silna!” czy „Wszystko będzie dobrze”. Przecież tak jak one wiemy, że mogą umrzeć Karolina Wierzbińska – współautorka „Krótkiej instrukcji obsługi raka piersi” Czy temat raka piersi jest w Polsce tabu? – Profilaktyka nie – mamy mnóstwo publikacji na ten temat. Magazyny lifestyle’owe doradzają, jak się bawić z partnerem lub partnerką, a przy okazji sprawdzać, czy wszystko z piersiami w porządku. Problem zaczyna się, kiedy kobieta usłyszy, że ma raka piersi. To cios i zarazem wpadnięcie w komunikacyjny lej po bombie. Gąszcz informacji, przez który trudno się przedrzeć, mało pozytywnych świadectw, a już najmniej informacji, jak wspierać onkopacjentkę i jej rodzinę. Skąd się bierze ten chaos? – Nasza kultura nie znosi tematu śmierci. A jako że nowotwór w ogóle jednoznacznie kojarzy się ze śmiercią, więc jeśli już rozmawiamy, to tylko o profilaktyce. Wielka szkoda, tym bardziej że polska onkologia pod tym względem stoi na bardzo wysokim poziomie. Jeden z lekarzy, z którym konsultowaliśmy „Krótką instrukcję obsługi raka piersi”, powiedział, że jeśli musiałby wskazać nowotwór, na który ma zachorować, wybrałby raka piersi, bo w Polsce są dobre metody leczenia i można z niego wyjść. Statystyki zdają się mówić co innego. – Wszystkie statystyki dotyczące nowotworów są smutne, co nie zmienia faktu, że rak piersi jest nad Wisłą dobrze diagnozowany. Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie to jedna z najlepszych placówek w Europie, która może się pochwalić profesjonalnym wyposażeniem i świetnie wyszkolonym personelem. Mamy specjalistów, ale nie wierzymy, że nam pomogą? – Brakuje nam świadectw osób, które uporały się z rakiem. W sferze publicznej ledwo garstka dokonała nowotworowego coming outu. W ostatnim czasie tylko Joanna Górska, dziennikarka Polsatu, i Janina Ochojska, prezeska Polskiej Akcji Humanitarnej, głośno mówiły o swojej walce z rakiem. Ochojska potraktowała siebie jako temat kampanii społecznej, jako przykład drogi, którą przechodzą onkopacjentki. To ważne, bo nasza wiedza na ten temat kończy się na tym, że po diagnozie trzeba zmienić tryb życia: zdrowo się odżywiać, rzucić palenie, zrezygnować z alkoholu, uprawiać sporty, ograniczać stres. Ale nie wiemy, co począć z faktem, że rak jest niekontrolowalny. A człowiek nie znosi braku kontroli. To temat trudno identyfikowalny, brakuje ludzi, którzy mogliby posłużyć jako punkt odniesienia. Tę lukę chciałam zapełnić. To zastanawiające o tyle, że według Ministerstwa Zdrowia każdy z nas ma w bliższym lub dalszym otoczeniu kogoś z rakiem piersi. – Bo tak jest, ale media nie pokazują faktycznego stanu. Nie ma u nas prezenterów na wózku ani pogodynek z jedną ręką. Marzę, żeby w polskiej telewizji było miejsce nie tylko dla pięknych, szczupłych ludzi bez problemów emocjonalno-zdrowotnych. Nie mamy przyzwolenia na pokazywanie świata realnego, choć wszyscy mówią, że chcieliby go oglądać. Dlaczego tak mało ludzi decyduje się na nowotworowy coming out? – Przykład Mai Ostaszewskiej, która jest zaangażowana w walkę społeczno-polityczną, pokazuje, że reklamodawcy zrywają kontrakty z osobami, które tak się kojarzą. Banki ani zakłady ubezpieczeniowe nie chciałyby reklamować swoich ofert twarzami osób chorych na raka piersi. Firmy kosmetyczne, które pozycjonują siebie jako marki nie o sile, tylko o pięknie, również nie będą zainteresowane kontraktem z dziewczyną po mastektomii. Angelina Jolie, która pokazuje, że jedno drugiego nie wyklucza, jest wyjątkiem w skali świata. Nie mamy rozpoznawalnych kobiet o jej pozycji. Nie mamy też kultury wspierania się. Wasza publikacja jest też właśnie o tym, jak wspierać dziewczyny z rakiem piersi. – Tak, „Krótka instrukcja obsługi raka piersi” jest dostępna w internecie i w formie publikacji papierowej. Tworzyliśmy ją z onkopacjentkami, specjalistami i osobami bliskimi. Zależało nam na tym, żeby pokazać, jak na kilku płaszczyznach można wspierać chore, np. jak zareagować w internecie, kiedy nasza koleżanka publikuje zdjęcie, na którym jest łysa i ewidentnie w trakcie chemii. Jaka jest odpowiedź? – Boimy się popełniać błędy i wyjść na głupców. Dlatego często wybieramy taktykę przeczekania, żeby zobaczyć, co zrobią inni. Ich reakcje stają się dla nas punktem odniesienia, powielamy je. Trudno dać lajka pod zdjęciem, na którym ktoś mówi o swojej chorobie, nawet jeśli uważamy to za odwagę. Marta Ploch i Robert Statkiewicz, autorzy publikacji, prowadzili warsztaty z dziewczynami po raku i zbierali ich historie i doświadczenia. Czego z nich się dowiedzieli? – Przede wszystkim, że onkopacjentki nie chciały słyszeć: „Bądź silna!” czy „Wszystko będzie dobrze”. Strasznie je to wkurza. Dziewczyny nienawidzą tych i podobnych określeń, bo przecież tak jak one wiemy, że mogą umrzeć. Onkopacjentki nie znoszą ściemy. One naprawdę nie mają czasu na to, żeby pieprzyć głupoty i zaklinać rzeczywistość. Zresztą mają fantastyczny czarny humor, który często szokuje otoczenie, bo w żartach pojawiają się odniesienia do wypadania włosów, do piersi, brodawek, śmierci. To nie jest lekki dowcip. Wyjątkowość doświadczeń, przez które przechodzą, sprawia, że tylko bezpośrednio zaangażowani mogą w tym się odnaleźć. Co nie zmienia faktu, że my jako osoby bliskie możemy te dziewczyny wspierać. Jak? – Poprzez proponowanie konkretnych rzeczy, np. zrobienia zakupów albo zawiezienia dzieci do szkoły. Albo powiedzenie wprost: „Chętnie bym ci pomógł, ale nie wiem jak. Powiedz, to z przyjemnością coś zrobię”. Możemy zaprosić do kina albo do teatru, bo onkopacjentki – jeśli tylko mają siłę – zazwyczaj chcą wieść życie społeczne. Należy pamiętać, że dziewczyna, która zdecydowała się na taki coming out w mediach społecznościowych, nie prosi o litość. Ona wykazuje się ogromną odwagą, żeby w świecie internetu wyjść z czymś, co kole w oczy. I nie wolno się obrażać, gdy nie chce z naszej pomocy skorzystać. Nie należy też się narzucać. Zamiast tego warto się zastanowić, kto w jej najbliższym otoczeniu może potrzebować wsparcia. Bliscy też przeżywają chorobę z pacjentką – czują, że od nich odciągana jest uwaga, sami dźwigają duży ciężar emocji. Im też należy się pomoc. Bliscy powinni komunikować, że choroba odciąga uwagę od nich, sprowadza ich na drugi plan? – Powinni, ale mądrze. Bardzo ważne jest, żeby onkopacjentce wyznaczać pewne granice. Warto mówić: „Kocham cię, ale jest mi trudno, kiedy tak się zachowujesz”, „Chcę być ci wsparciem, ale nie radzę sobie w następujących sytuacjach”. Onkopacjentki z naszych warsztatów często mówiły nam, że zostały opuszczone przez przyjaciół i znajomych, bo ci nie umieli wyrażać swoich potrzeb i bolączek. Nie wiedzieli, jak się zachować, więc cichaczem się wycofywali, przestawali się odzywać, znikali z pola widzenia. Czy jeśli zakomunikujemy onkopacjentce, że nie wiemy, co robić, ona nie poczuje się jeszcze bardziej zagubiona? – Nie! Mówimy wprost: „Słuchaj, bardzo mi na tobie zależy, ale nie mam pojęcia, jak się zachować ani co zrobić”. Przyznajmy się do niewiedzy, nazwijmy rzeczy po imieniu. Czego jeszcze nie mówić? – „To tylko włosy”, gdy mowa o chemioterapii, albo „To tylko piersi”, gdy mowa o mastektomii. Pewnie są onkopacjentki, które nie definiują swojej kobiecości poprzez włosy ani piersi, ale dla wszystkich są one cholernie ważne. Nie deprecjonujmy dramatu utraty tych atrybutów. Każda kobieta ma prawo przeżyć to na swój sposób. „No jak tam ci się żyje?” – takie pytania nie wprost, które w oczywisty sposób odnoszą się do nowotworu, też są źle przyjmowane. Podobnie jak stwierdzenia: „No, a nie wyglądasz na chorą” albo „Całkiem dobrze wyglądasz” – to onkopacjentki często słyszą, zwłaszcza od pracodawców. Śmieją się, że mają ochotę odpowiadać: „To dobrze, że nie widać po mnie, że cały ranek wymiotowałam”. Jest sporo znienawidzonych odzywek. Która jest na szczycie? – „Ciocia fryzjerki mojej znajomej miała raka i jej pomogło…”. Wszelkiego typu pseudoporady są tym, co wyprowadza z równowagi. Chociaż w naszej publikacji jesteśmy bardzo otwarci na wszelkiego typu metody wspierające w walce z rakiem – wierzymy, że trzeba podchodzić do nowotworu holistycznie – to wystrzegamy się powtarzania porad wziętych z korytarza. Onkopacjentki mają uczulenie na mądrzenie się, zwłaszcza na czytane artykuły, w których ktoś coś radzi. Proszę uwierzyć, chora na nowotwór już zajrzała do wszystkich tych miejsc. Intencja takich wypowiedzi wydaje się jednak dobra. – Nie chodzi o to, ale wyłącznie o sposób komunikowania się. Z drugiej strony są ludzie, którzy potrzebują sobie czyjąś chorobę jakoś wyjaśnić: „Zachorowała, bo paliła papierosy i nie dbała o siebie”. – Hejt przy nowotworze jest niestety powszechny. Nie sądzę, żeby znalazło się wiele osób, które powiedziałyby onkopacjentce w twarz coś takiego, ale w internecie wypisujemy bzdury na potęgę. W Polsce piersi są sprawą publiczną: bardzo chętnie wypowiadamy się, czy karmić piersią. Nie zostawiamy wyboru samym zainteresowanym, tylko decydujemy za nie. Tak samo chętnie radzimy wszystkim kobietom, żeby zaszły w ciążę, bo to rozwiąże ich problemy emocjonalne i zdrowotne. Wszystko, co jest związane z kobiecym ciałem, staje się misterium wróżbiarstwa i pseudonauki. Mówiłaś o utracie atrybutów kobiecości przez onkopacjentki. Jak ten temat poruszać? Zwracać na niego uwagę czy omijać? – Jedną z propozycji dla onkopacjentek przed chemią jest inwestycja w makijaż permanentny i perukę, bo dzięki temu mogą się oswoić z nieswoim elementem na ciele. Moment, kiedy traci się brwi i włosy, jest bardzo bolesny, dlatego warto go uprzedzić. Cieszy, że NFZ finansuje zakup peruki do kwoty 250 zł. Ale pamiętajmy, że nie każda onkopacjentka ma ochotę ją nosić, bo potwornie poci się pod nią głowa. Wiele decyduje się na perukę, żeby się przystosować, nie wyróżniać się w tłumie. A przecież chora nie musi zasłaniać głowy. Ma prawo przeżywać swoją chorobę tak, jak tego chce. Chciałabym żyć w społeczeństwie, które nie wymusza wzrokiem, komentarzem i nieumiejętnością zachowania na onkopacjentkach tego, żeby się wpasować wizualnie w tłum. Wiele onkopacjentek decyduje się nie zasłaniać głowy? – A widzisz wiele łysych kobiet na ulicy? Niewiele. Nie wiem, czy to się będzie zmieniać. Ale wiem, że onkopacjentki coraz częściej radzą sobie z rakiem piersi na swój sposób. Jedna z uczestniczek naszych warsztatów zainwestowała w sztuczne piersi. Mówiła o nich z wielką dumą, zrobiła sobie sesję zdjęciową. Powtarzała: „Nikt mi nie odbierze moich cycków”. Inna z kolei, badaczka i socjolożka, zaprojektowała fantastyczne turbany. Wyglądała w nich obłędnie. Reakcje społeczeństwa na chore też się indywidualizują? – Jedna z dziewczyn z naszych warsztatów, która przyznała się do tego, że ma raka piersi, dostała wymówienie. Pracowała w escape roomie. Inna kilka dni po tym, jak powiedziała to samo swojemu pracodawcy, odkryła na koncie przelew na kilka tysięcy złotych zatytułowany: „Na taksówki”. Reakcje są więc różne. W tych dwóch przykładach skrajnie różne. – Pracownica z rakiem piersi to szczególny przypadek. Każdego dnia może się poczuć źle i pójść na urlop zdrowotny, który jej przysługuje. Jeżeli ta osoba z nami pracuje, bo wierzymy w jej kompetencje i możliwości, to rolą pracodawcy jest dawać wsparcie. A onkopacjentki zwracają uwagę, że często jednym z elementów ich radzenia sobie z sytuacją była praca. Odebranie komuś możliwości realizowania się w zawodzie tylko i wyłącznie dlatego, że akurat choruje, jest świństwem. To zresztą kolejna kwestia – niedoinwestowania w edukację pracodawców, którzy nie mają pojęcia, jak sobie radzić z sytuacją, w której dowiadują się o chorobie pracownicy. Jest szansa na zmianę? – Edukacja i rozmowa to podstawa. Na pierwszych naszych warsztatach dziewczyny, które chorowały na raka piersi, powiedziały, że dla nich było szalenie ważne, żeby przeczytać rozmowy z kobietami po sześćdziesiątce czy siedemdziesiątce, chorującymi w wieku 30 czy 40 lat. Chciały w ten sposób znaleźć dowód na to, że po takiej diagnozie można nie tylko żyć, ale też założyć rodzinę i się rozwijać. Młode dziewczyny potrzebują kogoś, kto im powie: „Byłam na twoim miejscu i przeżyłam, a teraz jestem babcią i panią menedżer”. To bardzo ważne. Takie świadectwa są w stanie przywrócić wiarę, że się wyzdrowieje? – Żeby onkopacjentka oswoiła się z diagnozą, czasem wystarczy 10 godzin, a czasem potrzeba 10 lat. Jedna z dziewczyn z warsztatów powiedziała: „Słuchajcie, ja miałam trzy godziny na to, żeby przepracować diagnozę, bo musiałam odebrać dziecko z przedszkola. Życie na mnie nie czekało, żebym mogła wykrzyczeć swój ból i żal”. Inna przyznała się, że zazdrości onkopacjentkom, które mają dzieci, bo mają jeszcze większą motywację, żeby żyć. Ona wykazała się zazdrością o zasoby sił do walki o życie. Jest całe spektrum reakcji na to, czego nigdy nie chce się usłyszeć. Bycie w takich emocjach musi utrudniać komunikację z lekarzem przy przyjmowaniu diagnozy. – Dlatego zawsze warto poprosić lekarza, żeby zapisał to, co mówi, albo nagrać jego słowa, choćby na dyktafon w telefonie. Dobrze też przyprowadzić na takie spotkanie przyjaciela, który za nas zrobi notatki. Najgorszy w takiej sytuacji jest ten społecznie zaszczepiany wstyd: „Nie zapytam, bo wyjdę na głupią. Sprawdzę potem w internecie”. Wrogiem wstydu jest zawsze rozmowa. Tylko ona może pomóc zdobyć wiedzę. „Krótka instrukcja obsługi raka piersi” i następna o poronieniu powstały właśnie po to. Karolina Wierzbińska – redaktorka naczelna kobieco-zdrowotnego serwisu Etnolożka, feministka. „Krótka instrukcja” to seria darmowych poradników, w których rozminowywane są trudne tematy związane z ciałem i zdrowiem. „Krótką instrukcję obsługi raka piersi” Marty Ploch i Roberta Statkiewicza jako ogólnodostępny e-book w formacie PDF można pobrać ze stron oraz Fot. Krzysztof Żuczkowski Podobne wpisy .

qsmjvh3nyf.pages.dev/627

qsmjvh3nyf.pages.dev/50

qsmjvh3nyf.pages.dev/13

qsmjvh3nyf.pages.dev/996

qsmjvh3nyf.pages.dev/760

qsmjvh3nyf.pages.dev/378

qsmjvh3nyf.pages.dev/941

qsmjvh3nyf.pages.dev/938

qsmjvh3nyf.pages.dev/284

qsmjvh3nyf.pages.dev/339

qsmjvh3nyf.pages.dev/66

qsmjvh3nyf.pages.dev/39

qsmjvh3nyf.pages.dev/546

qsmjvh3nyf.pages.dev/88

qsmjvh3nyf.pages.dev/865

krótka instrukcja obsługi raka piersi