Odnawianie komody na wysoki połysk z czasów PRL Kiedy zobaczyłem pierwszy raz tę komodę, nie wyglądała zbyt zachęcająco, ale widziałem w niej pewien potencjał. Przez ostatnie lata służyła jako stół warsztatowy w piwnicy. Była więc dość mocno brudna i poobijana. Na obrzeżach blatu znajdowały się liczne ślady po gwoździach, a na samym blacie były otwory montażowe od nadstawki, która kiedyś na niej była. Usuwanie lakieru chemoutwardzalnego Od razu przystąpiłem do usuwania lakieru chemoutwardzalnego, którym pokryta była komoda. Było to jedno z najbardziej popularnych wykończeń powierzchni na fornirowanych meblach z czasów PRL. Lakier chemoutwardzalny gwarantował wysoki połysk oraz bardzo trwałą i twardą powierzchnię. Jego usunięcie na szczęście nie jest trudne. Wystarczy powierzchnię podgrzać opalarką przez kilka / kilkanaście sekund, a następnie za pomocą skrobaka lub cykliny zeskrobać go. Największą uwagę należy zwrócić przy usuwaniu lakieru na obrzeżach, ponieważ w tych miejscach okleina jest przyklejona zazwyczaj na klej, który pod wpływem temperatury zaczyna się kleić... ale i odklejać. Lakieru, ze względu na efekt jaki zamierzałem uzyskać, nie usuwałem ze wszystkich części komody. Usunąłem go z boków komody, frontów szuflad, frontów drzwi oraz obrzeży przedniej części komody. Mocno uszkodzone i słabo trzymające się okleiny z obrzeży reszty płyt usunąłem zupełnie podgrzewając je opalarką. Renowacja uchwytów szuflad Uchwyty szuflad zrobione zostały z litego drewna bukowego. Przy pomocy gumowego młotka oddzieliłem je już na samym początku prac, tuż przed usuwaniem lakieru z szuflad. Ułatwiło mi to oczyszczanie ze starych powłok zarówno samych uchwytów jak i frontów szuflad komody. Uchwyty oczyszczałem papierem ściernym kolejno o gradacjach 60, 120, 180, a na koniec miękką gąbką ścierną o gradacji 320. Następnie uchwyty zabejcowałem na kolor jasny orzech, zaolejowałem olejem lnianym i pokryłem najjaśniejszą politurą szelakową. Odnawianie szuflad Fronty szuflad, podobnie jak uchwyty, zabejcowałem, zaolejowałem i pokryłem politurą. Skrzynie szuflad dwukrotnie pokryłem olejem lnianym. Środki szuflad, które były bardzo brudne, postanowiłem wyłożyć zielonym materiałem. Wykroiłem po trzy prostokąty na każdą szufladę. Jeden duży, który pokrył przednią część szuflady, dno i tylną część szuflady oraz dwa mniejsze, które pokryły boki szuflady. Materiał przykleiłem na klej kontaktowy w sprayu. Na koniec wkleiłem z powrotem uchwyty do wszystkich szuflad. Naprawianie drobnych uszkodzeń komody W kilku miejscach na komodzie były drobne pęknięcia, które skleiłem klejem do drewna i ścisnąłem za pomocą ścisków stolarskich. Malowanie komody farbą kredową Najbardziej zniszczone elementy komody postanowiłem pomalować farbą kredową. Początkowo chciałem pomalować te części na czarno ale okazało się, że nie tak łatwo otrzymać czarną farbę kredową wybrałem więc bardzo ciemny grafit o nazwie Smoke Black z serii Chalk Paint Vintage firmy Vertigo. Z uwagi na to, że mogłem bez obaw obrócić mebel do góry nogami i położyć go na zniszczonym blacie, malowanie rozpocząłem od nóg i spodu komody. Po oczyszczeniu z brudu i pyłu oraz oklejeniu elementów taśmą malarską przystąpiłem do malowania. Pierwszą warstwę farby nałożyłem pędzlem, lekko rozwadniając farbę, ponieważ jest ona bardzo gęsta. Po wyschnięciu przetarłem pomalowane części drobnym papierem ściernym. Druga warstwa nakładana była również pędzlem jednak już bez rozcieńczania. Przy malowaniu farbą kredową szczególną uwagę należy zwrócić na pociągnięcia pędzla, aby powstał od niego ładny wzór. Nie powinno się również malować po schnącej już farbie, gdyż zbieramy ją i powstają na powierzchni grudki. Pomalowane elementy pokryłem dwukrotnie bezbarwnym woskiem. Z uwagi na to, że blat komody trzymał się już dość słabo, a ja nie chciałem brudzić już odnowionych elementów, oddzieliłem przy pomocy gumowego młotka blat od reszty mebla. Przed przystąpieniem do malowania blatu musiałem pozbyć się otworów montażowych po nadstawce, która kiedyś na niej stała. Aby nie używać dużej ilości szpachli w otwory wkleiłem kołki drewniane, które później dociąłem do wysokości blatu. W podłużne szczeliny wkleiłem paski sklejki. Po wstępnym wyrównaniu wklejonych elementów pozostałe szpary wypełniłem szpachlą i wyrównałem papierem ściernym. Blat pokryłem trzema warstwami farby kredowej. Przy kładzeniu ostatniej warstwy starałem się robić jak najdłuższe pociągnięcia pędzlem, aby wzór nabrał ciekawej formy. Po wyschnięciu farby nałożyłem na blat dwie warstwy wosku. Odnawianie korpusu komody Boki komody oraz ściankę działową okleiłem taśmą malarską, tak aby nie zniszczyć pomalowanych wcześniej elementów. Następnie elementy przeznaczone do odnowienia oczyściłem papierem ściernym, a drobne ubytki materiału uzupełniłem szpachlą, którą wcześniej zabarwiłem bejcą. Po dokładnym wyszlifowaniu powierzchnie pokryłem trzema warstwami bejcy, następnie dwiema warstwami oleju lnianego, a na koniec wszystko pokryłem politurą szelakową. Odnawianie starych frontów komody Odnowienie frontów komody rozpocząłem od przyklejenia naturalnej okleiny na obrzeża, która odkleiła się przy usuwaniu lakieru. Zastosowałem okleinę dębową z klejem termozgrzewalnym. Oklejanie tą metodą jest dość proste. Paski forniru przykładamy do klejonego miejsca i przez klika sekund dociskamy rozgrzanym żelazkiem. Po wystygnięciu nadmiar forniru odcinamy ostrym nożykiem i polerujemy kanty drobnym papierem ściernym bądź filcem. Po doklejeniu wszystkich obrzeży wszystkie powierzchnie frontów, podobnie jak wcześniej obrabiane elementy, dokładnie wyszlifowałem, uzupełniłem ubytki szpachlą, pobejcowałem i pokryłem politurą. Składanie komody Montaż elementów rozpocząłem od przyklejenia blatu. Po raz kolejny okazało się, że przy majsterkowaniu w drewnie niezbędny jest zaprzyjaźniony zakład stolarski, ponieważ nie miałem tak wielkich ścisków, które dociągnęłyby do siebie sklejane elementy. Następnie wyczyściłem zawiasy. Najpierw wyczyściłem je szczotką nylonową na wiertarce, a następnie wypolerowałem je pastą tempo. Zawiasy przykręciłem do frontów, a następnie drzwiczki przykręciłem do komody. Aby drzwiczki nie otwierały się same i nie trzeba było ich za każdym razem zamykać, dodałem do komody zatrzaski. Po drobnych regulacjach szuflad i drzwiczek projekt został ukończony!
Meblościanka do renowacji - 150 zł. 150 zł. Olsztyn - 21 listopada 2023. Kredens plus gratis. Nadstawka komoda prl witryna serwantka vintage. 1 099 zł. Otwock - 19 listopada 2023. Powraca moda na meble w stylu PRL. Dziś każda firma meblowa ma katalog mebli w stylu PRL, zaś ogłoszenia o meblach po renowacji szybko znajdują chętnych. Wydaje się pozornie, że okres PRL cechowała tandeta i szarzyzna. Wbrew pozorom meble z PRL były solidne, funkcjonalne i charakteryzowały się wysokiej klasy wzornictwem. Poznaj najciekawsze meble z czasów szukasz więcej informacji i ciekawostek historycznych, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o PRL. Meble z PRL - jak obywatele PRL meblowali swoje mieszkania Jak wyglądały mieszkania z czasów PRL PRL charakteryzował się ogromnym niedoborem mieszkań. Na mieszkania czekało się latami, zaś młodzi ludzie po ślubie dalej musieli mieszkać z rodzicami. Po wojnie niedobór mieszkań starano się pokryć systemem dokwaterowań. Do dużych mieszkań, które ocalały w czasie wojny, dokwaterowywano obcych ludzi, którzy dzielili z właścicielami kuchnię i łazienkę. Władysław Gomułka wspierał budownictwo mieszkaniowe. Jednak nie było ono priorytetem dla ludowego państwa. W owym czasie starano się budować jak najtańszym kosztem. Skutkiem tego były mieszkania małe, o niskich stropach, często ze wspólnymi łazienkami na piętro. Budownictwo, w tym także mieszkaniowe, ruszyło pełną parą w czasach gierkowskich. Budowano wówczas wysokościowce z wielkiej płyty. Zarzucono mieszkania ze wspólnymi łazienkami na piętro, lecz nadal mieszkania były małe, z ciemną kuchnią i mikroskopijną łazienką. Kultowe meble z PRL - jak upchać jak najwięcej mebli na małej przestrzeni Tak małe mieszkania wymagały mebli praktycznych i funkcjonalnych, które pozwalały wykorzystać każdą dostępną przestrzeń. Stąd popularnością cieszyły się meblościanki, pólkotapczany, meble składane i ławy. Zrezygnowano z wszelkich ozdobników. Meble miały być proste, oszczędne w stylu i praktyczne. Mimo tego ówczesne wzornictwo przemysłowe stało na wysokim poziomie i pozwalało na gustowne urządzenie małych mieszkań. Szczególnie ceniono błyszczące, lakierowane powierzchnie na wysoki połysk. Charakterystycznym meblem z PRL były komody na wysoki połysk z fornirem w odcieniu pomarańczowym. Komody te miały nadstawkę i wykorzystywano je głównie do trzymania zastawy stołowej. Brak miejsca narzucał również powodzenie mebli składanych. W PRL osobna sypialnia była czymś nierealnym. Główny pokój pełnił rolę bawialni, pokoju telewizyjnego, a w nocy sypialni rodziców. Dlatego też konieczna była rozkładana wersalka. Dzieci zaś mogły spać na rozkładanych fotelach lub półkotapczanach. Półkotapczan był rodzajem meblościanki, gdzie część przeznaczona była na składany tapczan. Praktycznym meblem dla młodzieży był także pionowy tapczan wbudowany w półkę. W ciągu dnia można było go ustawić pionowo, tak aby nie zajmował miejsca, zaś jego obudowa mogła być używana jako np. półka na książki. W czasach PRL do lamusa poszły duże stoły jadalne, które przed wojną stały na środku pokoju. W małych PRL-owskich mieszkaniach po prostu nie było na nie miejsca. Zastąpiły je składane ławy, które na co dzień pełniły rolę niskiego stolika kawowego, zaś w przypadku imprezy można je było rozłożyć, tworząc wysoki i szeroki stół obiadowy. Jak kupowano meble w czasach PRL W czasach PRL meble nie łatwo było dostać w sklepach. Tuż po wojnie mieszkańcy miast po prostu zbierali stare meble w gruzach, aby umeblować sobie mieszkania. Królowały wówczas przedwojenne meble z litego drewna na wysoki połysk. Niedobory towarów w sklepach były tak duże, że ludzie wykupywali wszystko, co akurat „rzucili”. Skutkiem tego były takie same meble w wielu domach. Wraz z rozwojem budownictwa mieszkaniowego zaistniało duże zapotrzebowanie na meble. Aby je kupić, w sklepach należało zapisać się na listę kolejkową, ustawiać w długich kolejkach przed sklepami, lub w jakiś sposób dowiedzieć, gdzie akurat byla dostawa. Ceny mebli były spore jak na możliwości ludzi w PRL, dlatego też umeblowanie kupowano raz i musiało starczyć na lata. Sprawdź także ten artykuł o typowych mieszkaniach w PRL. Najsłynniejsze meble z PRL Meblościanka - najlepsze rozwiązanie dla małych mieszkań z czasów PRL Meblościanka idealnie wpisywała się w potrzeby posiadaczy małych mieszkań. Jest to mebel segmentowy, składający się z wielu części, które można dowolnie ustawić. Z reguły meblościanka zajmowała całą ścianę dużego pokoju i mieściła w sobie cały dobytek właścicieli. Każdy segment składał się z części podstawowej oraz nadstawki. Częścią podstawową była szafa ubraniowa lub element z zamkniętymi, lub otwartymi półkami. Segmenty z półkami posiadały elementy z drzwiczkami, oszklone lub otwarte. Modny był również segment z barkiem, który w dużym pokoju służył zgodnie ze swoim przeznaczeniem, zaś w pokoju dzieci wykorzystywany był jako zamykane biurko do odrabiania lekcji. Projekt meblościanki powstał w USA, w studio projektowym Charlesa i Raya Eamesów, którzy stworzyli mebel z płyt drewnopodobnych do własnoręcznego składania. Ich projekt nie zdobył jednak powodzenia na rynku amerykańskim i został zarzucony. Pomysł podchwycili projektanci polscy i na początku lat 60-tych modele meblościanki pokazane zostały na targach wzornictwa przemysłowego. W czasach PRL meblościanki były tak popularne i praktyczne, że ludzie pozbywali się solidnych, starych mebli, często antyków z litego drewna, zaś w ich miejsce wstawiali nowoczesne na owe czasy segmenty z płyty paździerzowej. Do dziś meblościanki stoją w wielu małych mieszkaniach, gdyż nic nie może pobić ich funkcjonalności. Co do ich jakości bywało różnie. Oferowano wówczas różne rodzaje meblościanek, od solidnych, drewnianych na wysoki połysk, z twardymi powierzchniami, które trudno uszkodzić, do tanich i tandetnych mebli z płyt paździerzowych, które łatwo się kruszą, odpryskują i uszkadzają. Typowe łóżko i szafki w stylu modern PRL Od panującej mody zależy czy PRL-owskie meblościanki uchodzą za obciach czy też poszukiwany, kultowy mebel. Ostatnio meble z czasów PRL przeżywają swój renesans, gdyż doskonale wpisują się we wnętrza w stylu skandynawskim lub minimalistycznym. Dlatego też pojawiają się ogłoszenia mebli z czasów PRL po renowacji, zaś każda firma meblarska oferuje katalog mebli w stylu PRL. Fotel Chierowski i fotel Lisek Jednym z kultowych mebli z czasów PRL jest tzw. fotel chierowski lub fotel 366. Został on zaprojektowany przez Józefa Chierowskiego pracującego dla Dolnośląskiej Fabryki Mebli w Świebodzicach. Fotel chierowski ma tapicerowane siedzisko i oparcie w różnych kolorach oraz drewniane nogi w kształcie nożyc. W czasach PRL fotel 366 królował nie tylko w domach, lecz także w miejscach użyteczności publicznej jak poczekalnie, sale konferencyjne, kawiarnie, dyskoteki. Był po prostu wszędzie. Obecnie model ten stanowi gratkę dla entuzjastów stylu PRL, gdyż po renowacji pasuje do wnętrz w nowoczesnym stylu. Co ciekawe, produkcja tego modnego mebla została wznowiona. Kultowy fotel Lisek został zaprojektowany przez Henryka Lisa, również związanego z Dolnośląską Fabryką Mebli w Świebodzicach. Fotel ten stał się sztandarowym produktem tych zakładów. Przypomina on fotel chierowski, lecz jest wygodniejszy i ma inaczej zaprojektowane nogi. Obecne ceny foteli różnią się w zależności od tego, czy są nowe, czy też z czasów PRL. Stare meble z czasów PRL do renowacji można kupić już za około 200 zł, zaś fotele po renowacji mogą osiągać ceny nawet ponad 1000 zł. Krzesła z czasów PRL U starszego pokolenia meble z PRL mogą budzić niechęć, jako kojarzące się z szarzyzną i niedostatkiem. Meble te jednak stają się coraz bardziej modne, tym bardziej że były to meble wygodne i bardzo dobrej jakości. Krzesła robiono z drewna, jak buk, dąb i jesion. Najsłynniejszym modelem tapicerowanym jest krzesło grzybek z charakterystycznym oparciem w kształcie elipsy. Zostało ono zaprojektowane przez Hałasa. W latach 60-tych najmodniejsze były krzesła patyczaki wykonane z drewna, z charakterystycznym oparciem z patyczkami. Powstały one w fabryce Fameg w Radomsku. Na zewnątrz, na tarasach, działkach, czy też w kawiarniach, bardzo popularne było krzesło siatkowe zaprojektowane przez Henryka Sztabę. Projekt tego krzesła powstał w związku z zapotrzebowaniem na łatwe do produkcji i tanie krzesło do użytku zewnętrznego. Wykorzystano tu siatkę metalową, której w PRL nie brakowało. Podobne zastosowanie miał z fotel ze stalowych rurek i igielitu, który wyprodukowała Spółdzielnia Kolor w Piasecznie według projektu Teresy Kruszewskiej. Siedzisko i oparcie wykonane z nawiniętych żyłek było bardzo wygodne. Produkowano go tanim sposobem z odpadów pofabrycznych, lecz robił furorę i można go było widywać wszędzie: w ogródkach restauracyjnych, na wczasach itd. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 89,3% czytelników artykuł okazał się być pomocny Meble po Renowacji na Allegro.pl - Zróżnicowany zbiór ofert, najlepsze ceny i promocje. Wejdź i znajdź to, czego szukasz!Po renowacji za taki mebel możemy zyskać nawet 450 złotych. HtmlCode. Chierowski jest również autorem projektu fotel 366 - kultowego i najsłynniejszego mebla z PRL. Został on stworzony w
Stare, fornirowane meble z czasów PRL-u jeszcze kilka lat temu wydawały się bezwartościowymi rupieciami – połyskujący niegdyś lakier dziś jest matowy i porysowany. Kto jednak nie uległ pokusie wyrzucenia ich na śmietnik, może im przywrócić dawną świetność i dać nowy blask. Moda na takie meble dopełni całości – dzisiaj są one cennymi elementami wystroju nowoczesnych wnętrz. Zwłaszcza że ich twórcami byli często najlepsi polscy projektanci. Zobacz także: Mały dom. 15 pomysłów na wnętrze Żeby osiągnąć zamierzony efekt, niezbędne będą trzy rzeczy: 1. Odpowiednie narzędzia (szlifierka oscylacyjna albo mimośrodowa, opalarka, skrobak do lakieru i nóż malarski). 2. Materiały wykończeniowe (środki chemiczne do pozbycia się starego lakieru, szpachla dopasowana kolorem do forniru, papier ścierny o różnej gradacji – w tym P400 i P600 – oraz olej, wosk lub farba). 3. Mnóstwo cierpliwości! Im lepsze przygotowanie, tym mniej kłopotów Reanimację naszych starych mebli powinny poprzedzić ich staranne oględziny: sprawdzamy stan forniru, inwentaryzujemy ubytki. Dzięki temu będziemy mogli przygotować odpowiednie materiały. Zanim zabierzemy się za zdzieranie starej powłoki, rozkręćmy meble na części. To ułatwi sprawne przeprowadzenie całej operacji, bo będziemy mieli łatwy dostęp do wszystkich elementów i ich zakamarków – mówi Krzysztof Pacanowski, menadżer produktu w Lange Łukaszuk. Pozbywamy się błyszczącego lakieru Teraz przystępujemy do usuwania starego lakieru. To strategicznie ważny etap, bo w zależności od tego, jak dokładnie to zrobimy, tak zadowalający będzie efekt końcowy. W tym celu możemy sięgnąć po trzy różne metody: 1. Specjalne środki chemiczne. Ich użycie sprawia, że stary lakier pęcznieje, w efekcie czego można się go wygodnie pozbyć przy pomocy szpachelki. Niestety nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć, na ile skutecznie uda się to zrobić. Poza tym trzeba to robić na świeżym powietrzu, bo tworzące się opary są szkodliwe dla naszego organizmu. 2. Szlifowanie. Można to zrobić ręcznie (bardzo czasochłonna czynność) lub korzystając ze szlifierki. Jednak nieumiejętne posługiwanie się nią może doprowadzić do uszkodzenia cennego forniru. 3. Opalarka. Podgrzane powietrze sprawia, że lakier się rozwarstwia. Można się go więc skutecznie pozbyć przy pomocy skrobaka i szpachelki. Zanim zaczniemy na dobre warto spróbować na ukrytej, tylnej, mało widocznej części mebli w jaki sposób zachowują się lakier i fornir. To zapobiegnie ewentualnemu zniszczeniu komody. Przygotowanie do malowania Następnym etapem jest uzupełnienie ubytków. Jeśli są niewielkie, wystarczy szpachla dopasowana kolorystycznie do starego forniru. W przypadku większych uszkodzeń potrzebne będą inne działania. Przy pomocy noża malarskiego trzeba przygotować krawędzie ubytku. Chodzi o to, żeby były jak najbardziej regularne. Dzięki temu będziemy mogli dociąć kawałek o podobnym kształcie i przykleić go w tym miejscu – wyjaśnia Krzysztof Pacanowski. Miejsce dla szlifierki Nie ma nowego życia starych mebli bez solidnego szlifowania – wszystko, co do tej pory zrobiliśmy, trzeba wyrównać tak, by było gotowe do malowania. Pozbędziemy się w ten sposób wszelkich niedoskonałości, wypukłości i zadziorów. Kogo odpręża wielogodzinne majsterkowanie, może sięgnąć po gąbkę szlifierską. Polecam jednak skorzystanie z porządnej szlifierki. Ważne, by posługiwać się papierem ściernym o wysokiej gradacji, np. P400 – radzi menadżer ekspert branży elektronarzędzi z Lange Łukaszuk. Po zakończeniu szlifowania musimy starannie oczyścić nawierzchnię z wszelkich drobin. Lakier, olej czy farba? Pora na finał wielkiej metamorfozy, a więc malowanie. Czym? Odpowiedź na to pytanie zależy od tego, jakiego efektu oczekuje właściciel. Specjalny wosk zapewni starej komodzie nowy, delikatny połysk. Z kolei pokrycie olejem sprawi, że powierzchnie będą wyglądały nieco surowo. Można też nawiązać do dawnej doskonałości, malując starą komodę, krzesła czy stół lakierem. Warto dodać, że wcale nie musimy się zdecydować na wysoki połysk rodem z PRL-u – paleta lakierów dostępnych w sklepach jest szeroka, więc możemy wybrać zarówno błysk, jak i efekt matowy (w różnym stopniu). Jest jeszcze jedna możliwość, ceniona przez współczesnych specjalistów od wnętrz – pomalowanie odnawianych mebli w różnych kolorach. Pozwalają na to nowoczesne farby kredowe. Co więcej, możemy przy tym nanieść na powierzchnie zupełnie nowe kształty – modne są te geometryczne. Dzięki temu wszystkiemu takie meble po babci będą mogły służyć jeszcze wiele lat, ciesząc oczy wnuków.
meble z prl po renowacji
